Wereld Alzheimerdag
Vandaag is er extra aandacht voor Alzheimer en alle vormen van dementie. Wist je dat 1 op de 3 vrouwen kans heeft op een vorm van dementie en 1 op de 7 mannen? Waarom zorgen we dan niet dat de zorg voor deze mensen beter en stabieler is geregeld. In de komende jaren zal het aantal mensen met dementie alleen nog maar groeien. Kijk eens om je heen. Wie ken jij met de diagnose dementie. Wie staan er om hem of haar heen? En kan diegene de zorg nog aan? Laten we een beetje meer naar elkaar omkijken en de zorg voor mensen met dementie goed regelen. Want wie weet, misschien heb jij in de toekomst de zorg wel nodig of ben jij degene die zorg geeft…….
Op zondag een zorgmassage?
Bij deze mevrouw kom ik al wat langer. Ze woont in een kleinschalige woonvorm voor mensen met geheugenproblemen. Een lieve dochter die aan de andere kant van het land woont en haar moeder nog een mooie tijd gunt. Helaas kan ze door haar eigen beperkingen niet altijd zijn. Ook dit weekend niet. Of ik dan moeder een ontspanningsmassage wil geven, zodat ze toch een fijn weekend heeft? Natuurlijk doe ik dat af en toe.
De massagetafel en alle spullen mee. Een rustig muziekje op de achtergrond. Het installeren op de tafel is altijd even tijdrovend. Ze kan nog op de buik liggen, de instructies van mij zijn rustig maar duidelijk, stap voor stap. Een diepe zucht als ze eindelijk lekker ligt. Ze neuriet mee met de muziek. Verder is het stil terwijl ik haar rustig masseer.
Na een uur wrijf ik de olie van haar af en help haar met aankleden. Ze kijkt heel ontspannen en benoemt dat ook. “ ik ben helemaal zen”.
Ik ruim ondertussen mijn spullen weer op en we lopen samen naar de gezamenlijke ruimte. Nog even wat drinken en napraten.
We maken samen een korte video voor haar dochter. Daarna vertrek ik weer.
Voor mij 1,5 uur van de zondag, voor haar en de dochter een goed weekend
Heel gewoon maar ook bijzonder….
Op mijn fiets ga ik naar het adres waar mijn klant woont. Het is het begin van de herfst en de kleuren van de bomen zijn prachtig. De omgeving ruikt naar gevallen bladeren en de de regen die een half uur geleden nog uit de lucht viel. De vogels fluiten weer. Ik fiets over het grindpad naast het huis, stap af en zet mijn fiets op slot. Na en korte klop op de deur loop ik via de achterdeur naar binnen. Het huis is als een jas voor mijn klant, ze woont er al meer dan 60 jaar. De kinderen zijn er geboren en opgegroeid, de kleinkinderen hebben er veel gelogeerd. Er hangen nog wat oude tekeningen op de koelkast en her en der staan nog wat knutselwerkjes in de woonkamer. Verder staan er veel foto’s, lachende gezichten uit verschillende fases van het leven. Een foto staat prominent op een laag kastje… de foto van haar grote liefde Jan. Een jaar geleden is hij overleden na een kort ziekbed. We staan samen even stil bij de foto en ze vertelt over het leven wat ze samen hadden. Over het gemis…geen grote dingen, maar de kleine dagelijkse routines. Een praatje over wie ze in de winkel is tegengekomen, de dagelijkse vraag over het eten, maar ook het mopperen over de schoenen die in de weg liggen. Ze mist het hoe hij haar ineens achter haar stond als ze stond te koken en dan de armen even om haar heen sloeg. Dat stukje aanraking en genegenheid mist ze. Haar kinderen en kleinkinderen geven haar echt wel eens een knuffel, maar dat is vaak zo vluchtig.
Ze installeert zich aan de eettafel, een kussen op het tafelblad waar ze lekker op kan steunen. Ik sta achter haar en begin haar langzaam en zacht te masseren over haar kleding heen. We kletsen nog wat over kleine dingen. Er komen steeds minder woorden en ze zucht eens diep. Mijn handen gaan in een rustig ritme door over haar rug, schouders en armen. Ze zakt steeds verder naar het kussen en ik zie dat haar ogen zijn dicht gevallen. Af en toe komt er een zucht. We zitten samen in een soort vacuüm waar alleen het tikken van de klok in de kamer doorheen klinkt.
Als ik stop met masseren komt ze langzaam weer omhoog, een zachte blik in haar ogen. Ze bedankt me en zegt dat ze het heerlijk heeft gevonden. We praten nog even na met een glaasje water en na het maken van een volgende afspraak neem ik afscheid voor deze keer. Ik stap weer op mijn fiets en bedenk onderweg naar huis wederom hoe mooi mijn vak als zorgmasseur is.
Bevrijdingsdag?
Op deze bijzondere dagen van 4-5 mei, dodenherdenking en Bevrijdingsdag, zijn we met ons allen vooral dankbaar dat we hier mogen leven in vrijheid. Maar wat als je niet meer weet wat deze dagen en het ceremoniële wat erbij hoort inhouden? Wat als je vroeger in een kamp hebt moeten doorbrengen en nu een een persoon met dementie bent? Iemand die onbewust van alles voelt bij deze dagen, uitingen, beelden op tv. Het hijsen van de vlag, het Wilhelmus.
Ook mijn dame met dementie is meer onrustig. Ik kom regelmatig bij haar voor een zorgmassage. Waar ik normaal maar een eerste strijking hoef te maken en ze de ontspanning even in kan, lukt me dat vandaag niet. Toch blijf ik met haar in contact, want ik snap waar het vandaan komt. De angst, de onrust, het niet kunnen ontspannen. Vandaag wordt zorgmassage een uiting van samen, niet alleen, veiligheid bieden.
Dus hoe belangrijk het ook is om de gedachte van 4 en 5 mei te behouden, kijk naar de mensen die het bewust of onbewust moeilijk hebben en wees nabij….!
